GRENADINES

SANDY ISLAND
Het wordt tijd om weer eens wat andere eilanden te gaan bekijken. We hebben lang genoeg in Tyrrel Bay gedobberd. Bas heeft hier zijn eerste klus gehad en heeft bij ons de watermaker ingebouwd.
We hoopten dat het pakketje wat Pa naar Carriaco had gestuurd nog zou komen... Nou vergeet het maar. Wat was er gebeurt. Het pakje was naar Curaçao gezonden!
Om 14:30 uur halen we anker op en vertrekken naar Sandy Island. Het eiland is een mooie witte zandplaat omringt met een rif waar je prachtig kunt snorkelen.
Zodra het anker goed de bodem is verankerd, gaan we naar het strand. Kim kan niet wachten, we exploreren het eiland, maken zandkastelen en zetten onze eigen koraalrif steen als baken op een duintje.
Dan ontdekt Kim een leuk spelletje. Ze gaat op een zandrichel staan en als die afbreekt glijd ze een heel eind naar beneden.. dikke pret.
Als de zon bijna onder is varen we terug naar de boot.
De volgende morgen gaan we naar het dorpje Hillsborough - Carriacou om uit te klaren, ik koop nog snel wat enveloppen en stuur een paar mooie tekeningen van Kim naar haar nieuwe nichtje Roos.
Als alle formaliteiten gedaan zijn gaat het anker weer op en vertrekken we naar Union Island, een eiland 7 mile/12 km verder.
Hier klaren we in voor de Eilanden van de Grenadines die bij St Vincent horen.
In het restaurant Bougainvilla kijken we met Kim nog even in het aquarium er zwemmen vissen in die je ook in de zee kan zien, een groene morene maakt veel indruk, die ziet er wel een beetje eng uit.
Op de terugweg naar de boot drinken we wat op Happy Island, een zelf gebouwd eiland op het rif en echt wel een happy eiland! (zie Google Earth / Union Island – Happy Island).
We liggen met het anker op een richel vertrouwen het niet en besluiten door te varen naar Mayreau, daar leggen we de boot in Saline Bay het is daar lekker rustig met een groot strand voor de deur en terwijl ik het eten kook gaan Bas en Kim nog even keetlellen op het strand. Dol enthousiast komt Kim terug ze hadden salamanders gevangen..

RONDJE MAYREAU
We zijn lekker vroeg op pad (wat wil je ook met zo'n dochter die om half 7 wakker is).
Vandaag gaan we Mayreau rondwandelen, we steken vanuit Saline Bay dwars over naar de Zuidoostkant van het eiland daar wandelen we langs mooie witte stranden met wuivende palmen. Op een gegeven moment kunnen we niet verder en moeten we langs rotsen klimmen om op een pad te komen die door de bush loopt. Hier vandaan kunnen we de Tobago Keys goed zien liggen.
We komen op een strand wat ons naar Salt Wistle Bay brengt. We nemen een frisse duik en Kim klimt in de palmbomen.
Vanuit Salt Wistle Bay gaat er een echte weg naar Mayreau Village. We hadden gehoord dat Dennis Hideaway daar een zwembad had aangelegd! ... Een zwembad in zo’n primitief caribisch dorpje .. Geen gezicht, maar kim geniet ervan en terwijl Papa en Mama van de Pina Colada's genieten is Kim heerlijk aan het afkoelen in het zwembad.
Het volgende doel is Tobago Keys.

TOBAGO KEYS
De Tobago Keys zijn geweldig. Het zijn een paar kleine eilanden die binnen een rif liggen die de vorm heeft van een hoefijzer (horse shoe reef). Voor het eilandje Baradel is een “grasperkje” onder water waar schildpadden lekker van smullen terwijl wij ze al snorkelend aan het bewonderen zijn.
Op het eiland zien we veel Iquanas (leguanen). Dat zijn nu Kim haar grote favorieten.
Voor Jamesby ontdekken we een mooie plek om te snorkelen. Er zwemmen grote scholen doktersvisjes, snappers, blue runners en noem ze maar op. Het koraal ligt er hier ook nog erg mooi bij, grote hersenkoralen en olifantoren.

Op 3 april vertrekken we naar Petit Nevis met een mooi windje van 10 knopen tutteren we langzaam die kant op. We hebben de vislijnen uit maar vangen niets.
We zeilen naar Friendship bay op Beqiua maar zien al de boten daar flink heen en weer gaan. Dat wordt niks, we keren het schip gaan op de motor snel terug naar Petit Nevis.
Petit Nevis is een klein eilandje ten zuiden van Bequia waar een ruïne staat van een oud walvisstation. Er wordt zo nu en dan nog een walvis gevangen op Bequia. Stoere mannen doen dit op de ouderwetse manier. Met kleine houten zeilboten en harpoenen die met de hand gegooid worden. Er mogen maar 4 per jaar worden gevangen maar omdat het een moeilijk en zwaar karwei is gebeurd dit nog maar zelden.
Achter Petit Nevis liggen we lekker rustig en liggen naast een mooi rif, we gaan nog even met Kim het strand op om uit te razen na de lange tocht. Om 5 uur beginnen de muskieten ons aan te vallen en dan zitten we heel snel in de dingy terug naar de boot.

KIM GAAT SNORKELEN 4 april 2010
Kim wil ook snorkelen! Sinds Kim op de Tobago Keys een meisje van 4 heeft zien snorkelen wil ze zelf ook! We oefenen achter het schip bij het platvorm. We doen het masker heel goed op dan houd ik de handen onder Kim haar buik en ze kan dan rustig haar hoofd onder water steken en door haar snorkel ademen. Dat is natuurlijk wel een beetje vreemd, ademen onder water, dus moet ik Kim vaak vertellen dat ze moet blijven adem halen.
Na een tijdje gaat dit goed en snorkelen we een rondje om de boot. Kim gaat snel en goed maar ze ziet niets. We gaan nog even bij het platvorm om ons heen onder water kijken..
“IK ZIE EEN VISJE”, hoor ik opeens door het pijpje. Nu heeft ze het door!
Snel wat drinken en dan naar het rif met papa. Mama zit in de dingy op de uitkijk terwijl papa en Kim aan het snorkelen zijn. Kim is niet meer uit het water te slaan maar na een uur bibbert ze zo erg dat we haar in de dingy zetten met 3 handdoeken om haar heen.
Papa en mama zijn super trots dus we hebben feest!!
Lekkere chippies en drinken. En dan het vissenboek erbij om te bekijken wat Kim allemaal heeft gezien onder water. De trompetvis blijft favoriet.

SCHILDPADDEN 6 april 2010
Al vroeg zijn we op pad om schildpadden te bekijken bij de Old Heg Turtle Sanctuary waar Mr. King de schildpadjes verzorgt die hij van het strand gehaald heeft. Hij vangt ze door een band om een nest te leggen. De eieren komen uit maar de schildpadjes kunnen niet weg kruipen. Hij laat ze opgroeien tot ze groot genoeg zijn en terug kunnen worden gezet. Daardoor hebben ze meer kans om te overleven.
Van de 3000 schildpadjes die er geboren worden overleeft er maar 1!!
De meeste schildpadden in de Sanctuary zijn Hawksbill turtles deze schildpadden hebben een bek als een snavel en leven op het rif. Ze eten hier ook van waardoor het rif gezond blijft.
Er zijn ook een paar Greenturtles. Deze schildpadden eten zeegras en wier en hebben een ronde bek met kleine tandjes.
We komen er achter dat de schildpadden veel zenuwen hebben onder hun schild en als je ze aait of kriebelt zijn ze soms heel kittelig, dikke pret! Schildpadden kietelen!!
Als we uitgekeken zijn lopen we naar Industrie Bay. Daar drinken we een drankje in een gezellig strandtentje. We raken aan de praat met twee mannen van het eiland die vertellen dat er op het eiland nog steeds schildpadden gegeten worden, lekkere tegenstrijdige wereld hier. De een vangt ze om te overleven en de ander vreet ze op.
Van een van de mannen krijgen we een lift terug naar Admirality Bay hij blijkt de eigenaar van Salti Dog te zijn en vertelt dat hij zijn tent dicht heeft moeten gooien vanwege de crisis.
Als we terug zijn in de baai eten we een lekker hapje bij de Mexicaan. Kim eet snel haar eten op want ze moet op hagedissen jacht en zodra Bas het eten ook op heeft gaat hij mee op jacht en vangt een hagedisje die hem meteen in de vingers bijt. Kim heeft dikke pret, een paar weken geleden is zij ook in de vingers gebeten door een hagedis. Van de serveerster leren we dat je de hagedisjes achter hun kopje moet vastpakken. Kim wil ze ook wel vastpakken maar vindt het zoooo spannend!

ROOS WIERINGA

Al zeilend door het Caribische gebied gebeuren er in Nederland allemaal spannende dingen.
Op maandag 22 maart was ons schoonzusje Renny opgenomen in het ziekenhuis met een veel te hoge bloeddruk, ze is hoogzwanger en wanneer dat te lang duurt kan het gevaarlijk worden voor moeder en kind.
Op 24 maart is Renny bevallen en we zijn tante, oom en nicht geworden van een mooi meisje, Roos Wieringa.
We zijn super trots en vinden het natuurlijk jammer dat we haar niet even in levende lijve kunnen bekijken en knuffelen.

WATERMAKER

Wij hebben dringend een watermaker nodig. We kunnen ons niet afspoelen wanneer we een frisse duik in het zoute water hebben genomen. Na veel denkwerk hoe en waar de watermaker gemonteerd moet worden, een klus op een zeilboot, een donatie van de fam. W. te O. en 10% korting van de leverancier besluiten we dan toch om het apparaat uit Trinidad te halen.
Op 16 maart, 15:00 uur hijsen we het anker en we gaan via de oostkust van Grenada. We nemen deze route om niet in de “flapperwinden” te komen en we zeilen strak aan de wind met gereefd grootzeil en de grote fok om Bird Island richting Trinidad. In de loop van de nacht krijgen we een ruimere wind en laten de zeilen een beetje vieren. Tegen de ochtend valt de wind helemaal weg en moeten we nog twee uur motoren om bij Chaquaramas aan een mooring aan te leggen.
Na het inklaren hebben we een borrel verdiend en nemen de lunch op het terras “Sail” van de werf Power Boats. Lekkere salade met gegrilde kip en hapjes.
Onze vriend Fred belt met Echo Marine en regelt dat de watermaker morgen vroeg bij Power Boats wordt afgeleverd.
De volgende morgen beginnen Bas en Fred direct met het installeren, ook om te kijken wat er misschien nog aan andere onderdelen nodig zijn en die hier op de werf wel te krijgen zijn.
Inmiddels ga ik wat andere dingen regelen, zoals de was doen, boodschappen halen. Op Trinidad zijn de boodschappen redelijk goedkoop, dus stoppen we boot goed vol.
Om 16:00 uur is het einde werkdag en is het tijd voor Kim en gaan we naar het zwembadje (5 x 5) en Coral Cove. Het is heerlijk om na zo’n dag in het water te duiken. Het is echt bloedheet op Trinidad.
Ondertussen hebben we ook weer contact met Jan Bart en Monique. Hun boot de “Victory” staat nog steeds op de kant voor onderhoud. Ze komen dan vaak om even gezellig mee te gaan zwemmen. Zaterdag ga ik een dagje met Monique shoppen. Nadat we tweehonderd winkeltjes binnen zijn geweest heeft Monique een leuke rok en een schattig jurkje. Ik heb allemaal leuke dingen voor Kim en broekjes voor Bas, maar voor mezelf kan ik weer eens niets vinden en dan ging ik nog wel de stad in om mezelf eens lekker te verwennen.
Na een heerlijke lunch bij de Chinees, zeven euro voor twee personen, gaan we terug naar Chaquaramas en duiken daar snel het zwembad in.
Zondag is het tijd voor afscheid en we eten op de boot met zijn allen Curry.
Maandag vertrekken we. Er wordt uitgeklaard, boodschappen gedaan, water ingenomen aan het dock, boot vaarklaar gemaakt na al dit gevlieg en gedraaf gooien we de trossen los en varen om 17:00 uur de haven uit. ’s Nachts varen we weer langs de oostkust van Grenada en we gaan als een speer en varen om 08:30 uur de Tyrrel Bay binnen.
Later horen we van Fred dat ze de boot die tegelijk met ons vertrok, maar de westelijke route langs Grenada richting Prickly Bay had genomen, hebben proberen te overvallen. Dat is overigens niet gelukt omdat de mensen niet aan boord konden komen. Gelukkig maar.
Na nog een paar dagen installatiewerk draait op 26 maart onze watermaker als een zonnetje. De dag daarop heeft Bas nog een douche geïnstalleerd op het achterdek. Wat een luxe, heerlijk.

GRENADA- CARRIACOU

12 februari 2010
We liggen in Grenada voor het Grand Anse strand voor anker. Het heeft hard gewaaid en er wordt voor de komende dagen een hoge deining verwacht en we willen daarom we morgen verder varen.
We staan vroeg op en gaan nog even het stadje verkennen. St. George is een mooi oud stadje rond een havenkom gebouwd. Vroeger werden de pakhuizen gebruikt voor de handel en opslag van kruiden,fruit en rum. Ze zijn nu verbouwd tot banken en hotels.
We lopen door de Sendall tunnel uit 1894 naar de westkust. Hier is een markt waar de lokalen hun groenten, fruit en vis verkopen. Wanneer we een straatje naar rechts inslaan komen we bij een kerk uit 1609. Door hurricane Ivan is het dak er af gewaaid. We hopen dat er geen mensen in zaten toen dat gebeurde.
Terug bij de haven doen we nog wat boodschappen en eten een hapje.
Daarna gaan we lekker naar het Grand Anse strand met Henri, Lotte en Silke.


13 februari 2010
Om half 7 staan we op en na het ontbijt halen we het anker op en vertrekken naar het eiland Carriacou.
We zeilen langs de westkust van Grenada. De wind komt van alle kanten door de valwinden die over de heuvels de zee opwaaien.
Als we Grenada ronden krijgen we wel 35 knopen wind om de oren en zijn dus erg actief aan het zeilen. Erg leuk want de zee is vrij rustig we gaan als een speer!
Om 13:00 uur zeilen we de Tyrrel Bay op Carriacou binnen.
Na een lekkere lunch gaan we naar de kant om een kroegje of restaurant met een TV toestel te zoeken. Sven Kramer schaatst vandaag de 5000 meter en dat willen we wel even zien. In een oud vervallen barretje zien we een tv staan. We vragen of ie het doet en jawel hoor, twee minuten later zitten we met nog wat lokalen en een Cariebje (pilsje) in de hand naar het schaatsen te kijken.
Een mooie wedstrijd. Sven wint! Joepie, onze dag is weer goed.
Op de terug weg nemen we de kortste route. Die is over het strand.
Het water is flink hoger gestegen en we komen kleddernat terug bij de dingy.

14 februari 2010
Aan de noordkant van de baai zien we een boot liggen die ons erg bekend voorkomt. Vanmiddag zullen we eens gaan kijken of het is wie we denken dat het is.
We gaan met Kim naar het mangrovestrandje om te gaan zwemmen. Onderweg er naar toe kijken we nieuwsgierig achter in de boot en ja hoor, net als 10 jaar geleden staat Don Hanssen heerlijk in zijn kombuis te koken. We roepen Don en hij herkent ons meteen. Tien jaar geleden hebben we heel wat tenderloins en glazen wijn op deze boot genuttigd.
Don nodigt ons aan boord en vertelt ons dat hij een huis heeft ontworpen wat rond is als een bol en dat hij het aan het bouwen is. Hij is ook bezig met tekeningen voor een nieuwe Marina in Grenada.
Hans, de zoon van Don die 10 jaar geleden ook op boot woonde is piloot geworden en vliegt vanuit Vieques.
Er is weer eten voor iedereen en na een gezellige avond met onze goede vriend gaan we voldaan weer naar ons bootje.


15 februari 2010
We zijn van plan om een tijdje in Carriacou te blijven liggen en we vragen ons af of Kim het leuk zou vinden om hier een paar dagen naar een school te gaan, ja dus!
Ik ga in de Marina (wel een beetje een groot woord voor deze marina...) vragen of ze weten waar de school is en of het mogelijk zou zijn dat Kim een paar dagen op de school mee kan draaien. Toevallig zit het zoontje van de havenmeester op school en is ook vier jaar. Als je hier vier jaar bent, moet je naar de Harvey Vale school. De klassen beginnen tussen half 9 en 9 uur.
‘s Middags wandelen Kim en ik even naar de school om te kijken hoe het er uit ziet. .

16 februari 2010
We zijn al vroeg op pad. Als we op de school aankomen mag Kim even in de klas rondkijken en morgen mag ze meedoen ..Leuk en spannend!!
We wandelen nog even door naar zuid Carriacou het uitzicht is hier geweldig. We zien White Island, Saline en Kickém Jenny. De zee is knetterblauw en de stranden spierwit.
‘s Middags gaan we met de dingy naar de mangroven aan de noordkant van Tyrrel bay. Het water is helder, we zien we zien conches (grote zeeschelpen) en up side down jelly fish liggen (ondersteboven kwallen). Deze kwallen liggen echt op hun kop op de zeebodem en niemand weet waarom ze dit doen..
Don vertelde dat de lokalen hier vissen en met grote haaien uit deze mangroven komen. Dus zwemmen doen we maar niet vandaag.
Om 16:00 uur is het tijd voor het strand en op TV naar het schaatsen zien. Kim speelt hier steeds met Natysha

17 februari 2010
De grote dag voor Kim.
Om half 9 staan Kim en ik al bij de school. Ik wil de lerares nog even wat vragen voor de les begint, we zijn dus een beetje vroeg.
Wanneer de andere ouders doorhebben dat ik nog even blijf geven ze mij de verantwoordelijkheid over 30 kinderen die ik niet ken en vertrekken met de woorden: “don't let them fight” en “look out that they don't fall from the wall” Gloep. Deze vrouw staat in het vervolg niet weer zo vroeg bij de school.
Om kwart voor 9 komt de juf op school en ze stelt me gerust over een paar dingen en ik mag gelukkig vandaag blijven om te kijken hoe het gaat.
Op deze school hebben de kinderen geen tafels of stoelen iedereen zit op de grond.
Als de les begint gaan alle kinderen staan. De dag wordt ingeleid met een gebedje daarna word er gezongen en gedanst, na het laatste liedje gaan de kinderen zitten.
Dan is het tijd voor de les over het weer. De juf heeft daar een mooie schijf voor. Ze vraagt: “wat voor weer is het vandaag?” Alle kinderen weten het antwoord: “Sunny”! En wat is het nog meer? “Windy”! Allebei helemaal goed. Volgens mij is dit stiekem elke dag hetzelfde.
Dan zijn letters aan de beurt en er worden zelfs een paar woordjes aan elkaar gebreid.
Om 10:15 uur is het tijd voor een snack. Zodra die naar binnen is gaan de kinderen spelen in een speeltuin.
Tijdens de lunch krijgt iedereen een bord eten. Deze keer kip met rijst en bonen. Ik zie ook dat niet alleen Kim maar ook andere kinderen niet echt goed eten.
‘s Middags wordt er gelezen en worden er vragen gesteld over het verhaal. De jongere kinderen vallen in slaap en mogen dan in een ander lokaal op een kleed gaan liggen slapen.
Een jongen van bijna vijf was erg slaperig maar mocht niet gaan liggen en hij moest de rest van het verhaal blijven staan. Arme jongen, hij viel bijna om.
Om twee uur hangt Kim helemaal moe over me heen ik vind het genoeg geweest voor vandaag.
We wandelen terug naar de dingy, dat was een leuke eerste schooldag.


19 februari 2010
We brengen Kim naar school maar ze is vandaag om 11:30 uur weer vrij omdat er geen water is om de lunch te maken.



20 februari 2010
Al vroeg zijn Henri, Lotte en Silke op de Kim.
De s.v. Waterman is gister te water gegaan en gelijk door gevaren naar Tyrrel Bay.
De hele meute duikt meteen het water in, dan heeft Silke een super idee om de heuvel aan de zuidkant van de baai te gaan beklimmen. Eenmaal op de heuvel kunnen we de baai mooi overzien. De bootjes schommelen rustig achter hun anker.
Vanaf de heuvel zien we in de verte een strand met palmbomen! Aha, die is voor ons! We kijken goed waar we langs moeten en dalen de berg af. Dan struikelen over een gek glibberig paadje, langs een paar grote omheiningen dan staan we plotseling tussen de mangroven en kunnen niet verder. Goede raad is duur, maar de broeken gaan uit en we waden door het water naar het mooie strand. Jammer genoeg staat er niet veel water maar Kim, Lotte en Silke nemen toch een frisse duik.
Het bosje met de palmbomen is omringd met een groot hek. We lopen er omheen en zien een gat in het hek, we kruipen erdoor en even later lopen we tussen een grote kudde geiten.
Ik zie een klein geitje in een halve ton liggen en denk dat het net geboren is, maar als ik beter kijk zie ik dat het vastzit met zijn pootje. Het pootje zit in een grote scheur en wil niet voor- of achteruit. Ik durf er niet echt aan te komen, maar als ik later het geitje wat naar achter duw, schiet het pootje los. Het geitje is helemaal van slag en loopt ons alles achterna. Dat is niet zo handig. Het beestje moet terug naar de moeder. Bas blijft achter en wij rennen naar het gat in het hek. Dan komt Bas eraan sprinten. Het geitje heeft inmiddels de moeder weer gevonden, joepie!
Na onze avonturen drinken we nog een pilsje op de Waterman. Dan snel naar de Kim voor de 1500 meter mannen! Tuitert wint!


21 februari 2010
Vandaag gaan we met de Waterman naar White Island, een klein eilandje ten zuiden van Carriacou met wit strand en palmbomen.
De Waterman is een catamaran en steekt niet diep. Zo kunnen we lekker dicht bij het strand gaan liggen. We zwemmen, snorkelen, wandelen en plukken en “slachten” de kokosnoten.
Ik snorkel met Silke om een rif heen we zien mooie gekleurde vissen, naaldvissen en zelfs nog een kreeft!
Om 16:00 uur tuffen we terug naar Tyrrel Bay. Daar maakt Lotte heerlijke lasagne, smullen maar!


22 februari 2010
Half 9 halen we de familie van de Waterman. Silke en Kim gaan vandaag samen naar school en de rest gaat naar Hillborough.
In Hillborough gaan we naar het Carriacou museum, op Carriacou zijn veel opgravingen gedaan waarbij menselijke botten, potten en sieraden zijn gevonden.
Op het eiland woonden vroeger de zachtaardige Arawak indianen. Ze werden overvallen door de Caribe indianen uit Venezuela, die waarschijnlijk op zoek waren naar mooie vrouwen omdat ze in hun eigen stam niet mochten trouwen.
De indianen leefden hoofdzakelijk van schildpadden waar toen zoveel van waren dat het net leek of er geen zand op het strand lag maar alleen stenen (schildpadden dus).
Na het bezoek aan het museum zijn we hongerig geworden en eten een echte Caribische lunch Ik had lambi met rijst, casava bakka banna en kalaloo. Bas had een roti.
Half 3 staan we met zijn allen braaf bij de school om de meiden weer op de halen.


24 februari 2010
Help!!! Blue (Kim’s knuffel) ligt nog op de Waterman en die is gister vertrokken! Gelukkig ontvangen ze ons mailtje op Union. Ze vragen daar bij allemaal boten of ze misschien naar Carriacou gaan en ja hoor, de 25e komt Blue bij ons terug aan boord.
Kim houdt haar de eerste paar dagen goed in de gaten..


27 februari 2010
Don nodigt ons uit om het huis en het eiland te gaan bekijken.
Dat lijkt ons wel wat. Wanneer we in Dons geleende auto zitten start deze niet!
Don heeft steeds ruzie met de autosleutels. Hij kan ze niet uit het contact krijgen en daardoor blijft de auto op contact staan en loopt de accu leeg.
(Don's jeep wordt gestart door de dynamo kort de sluiten).
Bas en Don spoeden zich naar de boot van Don en halen een geladen accu op, De startkabels aansluiten en starten maar.
We rijden naar de top van de High North waar Don zijn “BOL”- huis aan het bouwen is. Het idee om het huis rond te bouwen is ingegeven door het uitzicht, vanaf de heuvel heb je een prachtig uitzicht in alle richtingen, aan de ene kant zie je Union liggen en de andere de Sisters en Diamont Rock.
De helft van de 'BOL' zit onder de grond en fungeert als sistern (wateropvang) de andere helft ligt boven de grond en wordt het huis. Het dak wordt straks bedekt met stenen, kleinere stenen, zand en gras zodat het water wat opgevangen wordt meteen wordt gefilterd. Het huis word gebouwd van ferro cement op de foto's zie je het skelet. We vinden het een heel speciaal huisje.
Na het huis rijden we naar de ruïne van een oude molen waar 3 papagaaien wonen. Zodra we in de buurt komen maken ze een heidens kabaal en vliegen weg. We schrikken ons een hoedje, Kim vindt het allemaal prachtig en klautert met papa door de molen.
Dan is het tijd voor de noordkant van het eiland waar de boten op Carriacou (carriacou sloops) worden gebouwd. De boten worden gewoon in de achtertuin of naast de kroeg gebouwd. Echte vakmensen zijn er bezig en Don kent natuurlijk veel van die mannen omdat hij zelf ook een houten boot heeft en hier al een tijdje woont.
Hij doet nog even zaken terwijl ik met Kim schelpen ga zoeken, grote hopen conch schelpen liggen op het strand. Bas is natuurlijk erg geïnteresseerd in de houten boten en kijkt zijn ogen uit. We nemen nog een biertje en gaan terug via Hillsborough.
Alweer een leuke dag.