CAMARINAS

woensdag 16 september 2009
Kwart voor zes. De telefoon piept. Hans stuurt een Sms’je. Leuk hoor, maar we moeten er toch vroeg uit. Vigo staat op het programma. Daar kunnen we niet in een dagtrip naar toe varen en we besluiten ’s avonds te gaan ankeren in de Baai van Camarañas.
De wind NNO, kracht 6 en we treffen regenbuien. Bij aanhalende wind reven we de zeilen. Het zeilt meteen rustiger. Later op de dag valt de wind weg en het grootzeil wordt ingenomen, het klappert zo kapot. Op de motor varen we om 16:00 uur de baai in. Het anker gaat uit en we liggen te gieren als een gek. De wind wakkert weer aan tot 23 knopen. We vertrouwen het allemaal niet zo maar later tegen de avond zwakt de wind weer af en kunnen we buiten zitten om van de zonsondergang te genieten. Om 22:00 uur is het pikdonker.

donderdag 17 september 2009
Om 09:00 uur laat Kim zich horen. Het regent licht, maar zo nu en dan laat de zon zich ook even zien. Het is frisjes en windstil.
Het gaat later op de dag harder waaien en het gaat harder regenen. Wat het spoelt. De regen valt met bakken uit de hemel. Mooi weer voor een lange siësta en de electrische deken er bij aan.
Maar we zijn bikkels, bestormen het strand met ons landingsvaartuig en verkleed als waterdichte marsmannetjes veroveren wij een eucalyptusbos! Kim verpletterd met haar laarsjes alle belletjes in de plassen en een verregende ezel ziet alles wat gelaten aan. Het ruikt trouwens lekker in het bos.
Er moeten nog wel boodschappen worden gedaan maar de animo om zich weer eens in de natte plunje te wurmen is zeer laag. Reina en Bas offeren zich op om met levensgevaar over de woelige baren naar het dorpje te varen. Gepakt en gezakt komen ze weer terug. Het is inmiddels half acht geworden en aan boord begint Reina direct met haar grote hobby: eten koken. Deze keer pasta, snel, gemakkelijk en bovenal lekker.
Het regent nog steeds berestelen. Maar eens afwachten hoe het weer morgen is.

vrijdag 18 september 2009
Het is nog hartstikke donker. 6:00 uur en allemaal licht en muziek rond de boot. Een hoop gesjor en geschreeuw. Het vissersschip NACHO haalt de netten op. Maar wat blijkt, de touwen zitten onder het schip vast aan de schroef of aan het roer. Ze rukken eraan als wat. Bas roept dat ze dat moeten laten, straks is de schroef kapot of verbogen. Goede raad is duur. Ze snijden de touwen door en zeggen dat ze later terug komen met duikers. We zijn benieuwd. Na nog een uurtje slaap komen we aan dek en nu hebben we dichte mist. 50 meter zicht.
De zon doet verwoede pogingen om door te breken en langzaam trekt de mist op. Om 11:00 uur heeft Reina het wel gehad en ze trekt heel stoer haar zwempak aan en gaat het ijskoude water in. Ze kan zien dat de lijnen om de schroef zitten maar onder water duiken is geen optie met deze kou. Dus maar afwachten of de vissers woord houden.
Rond 12:00 uur komt een boot met drie man in duikerspak aan boord in zicht. Ze pakken voortvarend aan in de kortste keren zijn de lijnen doorgesneden. Maar nu komt de grap. De dappere dodo’s hadden wat onder water ontdekt. Druk pratend duiken ze weer onder en hijsen iets zwaars omhoog. En wat denk je, komen ze met ons anker boven. Hoe groot de teleurstelling! Het anker teruggezet en met een “muchas grazias” varen de heren bedroefd naar het dorp.
Aan de westkant van de baai zien we een groot strand, daar gaan we vandaag op ontdekking. We scharrelen er een uur rond want zwemmen wordt niets met dat koude water en gaan dan naar het strand aan de noordkant van de baai. Hier is bij een hotel ook een kleine speeltuin en Kim vindt al snel een vriendinnetje om mee te spelen. Wij halen een paar pilsjes bij het hotel en hebben een leuke ontspannen middag. De hotelhouder was een slimmerik. Op de rekening had hij geen komma in het bedrag gezet en hij wilde ons dus € 1950 op de visa laten betalen in plaats van € 19,50. Jammer meneertje.
Op de boot zet onze keukenprins ons weer een lekker maaltje voor van kipkerry met rijst en boontjes. Mjammie. We hebben het dan wel gehad en gaan 22:00 uur in de kooi.